Maëlle Dufour creëert monumentale en complexe kunstwerken die het idee van vooruitgang bevragen binnen de context van vroegere, huidige en toekomstige tijdperken. Ze onderzoekt sporen van verval, de eerste tekenen van hoop en processen van vernieuwing, waarbij ze reflecteert op de evolutie van de mensheid. Haar werk omvat een soort "archeologie" van afval: de resten die we nalaten aan toekomstige generaties. Deze afvalresten vormen niet alleen een erfenis, maar ook een waardevolle bron van informatie over een maatschappij in verval en getuigen van de veerkracht van de mensheid. Deze thema's zijn een constante in haar oeuvre.

Haar kunst wordt gekenmerkt door een explosie van materialen, waaronder klei, modder, arduin, keramiek, afval, loodplaten, rechthoekige spiegels en felrood geblazen glas. Haar werk kan bestaan uit onumentale ruïnes, maanachtige vulkanische landschappen of smalle wachttorens. De fysieke confrontatie tussen haar kunst en de toeschouwer is vaak ontregelend. De immense schaal en het gewicht van haar werken overstijgen menselijke proporties en herinneren ons voortdurend aan onze eigen kleinheid en kwetsbaarheid.

In haar sculpturale installaties stelt ze nieuwe technologieën ter discussie, terwijl ze put uit de waardevolle informatiebronnen van oude samenlevingen en de materiële nalatenschap voor toekomstige generaties. Ze bevraagt bewust de oorsprong, herinnering en geschiedenis van objecten. Haar werk bevindt zich op het snijvlak van verschijnen en verdwijnen en resoneert met menselijke ervaringen die onvermijdelijk door de tijd worden uitgewist. Over grenzen, verhalen en culturen heen anticipeert haar kunst op een toekomst vol hoop, terwijl de overleving van de mensheid lijkt af te hangen van het tempo van voorbijgaande beschavingen.